عرفه؛ نیایش عاشورائیان

انتشار مطلب با ذکر منبع موجب خوشنودی ماست

روز عرفه، روز شناخت است؛ روز عارفین به معارف الهی…

عرفه روزی است که خدای سبحان بندگان خود را به عبادت و اطاعت خویش فرا می‏خواند و خوان کرم و احسان و لطف خود را برای آنان می‏گسترد و درهای مغفرت و بخشش و رحمتش را بر روی آنان می‏گشاید.

دل در جوشش ناب عرفه، وضو می‏گیرد و در صحرای تفتیده عرفات، جاری می‏شود. آن جا که ایوان هزار نقش خداشناسی است. لب‏ها ترنم با طراوت دعا به خود گرفته و چشم‏ها امان خود را از بارش توبه، از دست داده اند. دل، بیقرار روح عرفات، حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام) شده است. پنجره باران خورده چشم‏ها از ضریح اجابت، تصویر می‏دهد و این صحرای عرفات است که با کلمات روحبخش دعای امام حسین (علیه السلام) و اشک عاشقان او بر دامن خود اجابت را نقش می‏کند. اشک و زمزمه ما را نیز بپذیر، ای خدای عرفه.

در این روز حجاج بیت ا… الحرام با وقوف در صحرای عرفات با خدای خویش به مناجات می‏پردازند و دعای عرفه امام حسین (علیه السلام) را نجوا می‏کنند.

و اما دعا در این روز عزیز :

علی‎ بن ابراهیم در این باره از پدرش نقل کرده که گفت: عبدالله بن جندب را در عرفات دیدم که زمانی طولانی دست به سوی آسمان بلند کرده، سیلاب اشک از گونه‎هایش بر زمین سرازیر بود، به گونه‎ای که من شخص دیگری را اینچنین در حال مناجات ندیدم. هنگامی که مردم از عرفات عازم مشعر بودند به او گفتم: کسی را بهتر از تو در حال نیایش ندیدم. عبدالله گفت: به خدا سوگند در آن حال فقط برادرانم را دعا می‎کردم؛ زیرا از امام کاظم(ع) شنیدم که فرمود: کسی که به دور از چشم برادر (ایمانی)اش در حق وی دعا کند از جانب عرش ندا  داده می‎شود که صدهزا برابر آنچه برای او خواستی نصیب تو خواهد شد: «من دعا لأخیه بظهر الغیب نودی من العرش: ولک مأة ألف ضعف مثله». پس شایسته نبود که من صدهزار برابر دعای مستجاب را به خاطر یک دعا که برآورد شدنش معلوم نیست واگذارم. (کافی، 2/508 و 4/465) مشابه این نقل، دربارة دیگر صحابه نیز روایت شده است. (کافی، 4/465 ـ 466).

انشاالله که بنده حقیر رو هم از دعای خیرتون فراموش نکنید ...